اخبار قیمت آهن
در طول عصر برنز استفاده از اره برای نجاری بسیار گسترش یافت و شکل مدرن شروع به تکامل کرد. برخی از اره‌ها با تیغه‌های باریک بسیار شبیه تیغه‌های اره برقی بودند، حتی به سوراخ‌های دو طرف. آنها ممکن است در یک قاب نگه داشته شوند یا به یک کمان فنری از چوب سنجاق شده باشند.
اره های آهنی شبیه اره های مس یا برنز مربوط به اواسط قرن هفتم قبل از میلاد است. سهم عمده‌ای در طراحی اره در قرن اول میلادی توسط پلینی بزرگ، که آثار او یکی از منابع اصلی در زمینه فناوری قدیمی‌ها است، ذکر شد. پلینی مشاهده کرد که قرار دادن دندان‌ها - یعنی خم کردن دندان‌ها به طور متناوب از صفحه تیغه به یک طرف و طرف دیگر، بنابراین ایجاد یک شکاف یا شکاف اره، پهن‌تر از ضخامت تیغه - به تخلیه خاک‌اره کمک می‌کند. . به نظر می رسد قیمت آهن آلات نکته کاربردی تر را از دست داده است که اره نیز با اصطکاک کمتری در شکاف بزرگتر کار می کند. رومی‌ها که همیشه مکانیک‌های مبتکر بودند، پیشرفت‌های متعددی را به اره‌های ساده و اره‌های قاب اضافه کردند، اما علی‌رغم مزیت اره‌ای که اره را آسان‌تر می‌کرد و احتمال کمانش را کمتر می‌کرد، اره‌های فشاری را ایجاد نکردند. مجموعه ها و فایل های اره رومی به تعداد قابل توجهی یافت شده است. برای جلوگیری از کمانش تیغه‌های نازک، اره‌های دستی کوچک گاهی با یک دنده سفت پشتی می‌شدند. اره پشتی امروزی هنوز دنده را حمل می کند. اره‌های قاب، که در آن تیغه‌ای باریک توسط یک قاب چوبی در حالت کشش نگه داشته می‌شود، در اندازه‌های مختلفی از اره‌های نجار کوچک گرفته تا اره‌های دو نفره برش متقاطع و اره‌های شکاری که برای ساخت تخته استفاده می‌شوند، استفاده می‌شوند.
زمان و منشأ اره هلی نامشخص است، اگرچه به نظر می رسد که ممکن است به پایان دوران رومیان، بسیار قبل از قرون وسطی، مربوط شود. با این وجود، پس از افول امپراتوری روم در غرب، به نظر می رسد استفاده از اره نیز کاهش یافته است. تبر دوباره به ابزار اصلی بازگشت به حالت ابتدایی تر فناوری تبدیل شد. مصنوعات اره تعداد بسیار کمی دارند، و حتی ملیله بایو متعلق به حدود 1100 نشان می دهد که هیچ اره ای در پانل های نسبتاً دقیق مربوط به ساخت ناوگان تهاجم ویلیام فاتح دیده نمی شود. فقط تبر، آدز، چکش و مارپیچ سینه از جمله ابزارهای نجاری هستند.
با قرون وسطی جستجو برای دندان غیر گرفتگی برای استفاده در برش چوب سبز و مرطوب آغاز شد. اره‌های جدید بلند بودند و دسته‌هایی در دو انتها داشتند، به طوری که دو مرد می‌توانستند هر کدام بکشند و دندان‌های مجاور را در جهت مخالف چنگک بزنند. برای فراهم کردن فضای قلمه ها، دندان های M شکل با شکاف (گولیت) بین آنها ایجاد شد. این ترکیب دندانی که برای اولین بار در اواسط قرن 15 ذکر شد، هنوز در اره های متقاطع مدرن که برای کارهای درشت و برای برش چوب های سنگین ساخته می شوند، استفاده می شود.
شاید حتی مهمتر از برش متقاطع، نیاز به پاره کردن یک کنده در طول برای تولید تخته بود. اره‌ها را برای این منظور عموماً اره‌های گودال می‌نامیدند، زیرا در صفحه عمودی توسط دو نفر کار می‌کردند، یکی از آنها، چاله‌کار، گاهی اوقات در یک گودال زیر چوب یا زیر پایه‌ای که چوب اره‌شده را نگه می‌داشت می‌ایستاد. دیگری روی چوب بالا ایستاده بود و اره را بالا می کشید. پیتمن و گرانش کار برش را بر روی اسکروک انجام دادند که برای آن دندان ها چنگک زده شدند. اره گودال گهگاه چیزی بیش از یک تیغه بلند با دو دسته (یک اره شلاقی) نبود، اما بیشتر اوقات به عنوان اره قاب ساخته می شد که از فولاد کمتری استفاده می کرد و تیغه را تحت کشش قرار می داد.